Mazi diyelim diyorsun geçmişe
Peki
O zaman bana unutmayı
Tekrar nefesine alışmayı öğret
En yakın dostum yalnızlıktan uzaklaştır
Gözlerinde yine beni göster bana
İçimde solan papatyalarıma can suyu ol

Yapabilecek misin bunları
Gözlerine mil çekip
Yüreğini kapatacak mısın?
Bedenini ruhunu arındırabilecek misin?
Ve
Ellerine sürdüğün yüreğimin kanını
Solgun ay ışığında yıkayabilecek misin?

Bakışların pek umut vermiyor
Zor geldi değil mi?
Bunca aşüfte ruhtan sonra
Benim için saflığa bürünmek
Tekrar solumda kaybettiğin yerini alabilmek
Bak ne diyorum sana
Gel biz dost kalalım
Bırak ben sırtımda ihanetinin hançeri ile yaşamaya devam edeyim
Hem biliyor musun?
Zaman unutturmasa da
İnsan alışıyor
Ben alıştım sensiz gecelere sarılmayı
Kimsesizliğimle sohbet etmeye
Issızlığımda hıçkırmaya çoktan alıştım

Hani derdim ya
Ben sensiz yaşayamam diye
Yok be
Yaşanıyor işte
Hani zor olsa da oluyor bir şekilde
Her şeyin üstesinden geliyor insan
İlk zamanlar kocaman bir boşlukta asılı olsan da
Yüreğine binlerce iğne sokulmuş gibi olsa da
Öğreniyorsun ayakta durmayı

Ama bilmiyorum
Sana açarsam kapılarımı bir kez daha
Ve sen kaybolup gidersen bir aşüftenin gözlerinde
Bu kez sendelemeden düşerim
Kalkamam bir daha ayağa
Onun için gel
Biz dost olalım bir fincan kahve eşliğinde
Sen yüreğini yol geçen hanı yap
Ben ise mabete çevireyim solumu
Ve sen benden uzak dur