Göze çarpan tüm gerçek
Kimine göre bir hayal
Çoğuna göre düzensiz bir olgu
Her yanı seyrelmiş
Bir o kadar yeknesak
Baştan sona yaşarken anı dolu dolu…
Dümeninde iken ömrün
Sanma ki tek yolcu sensin
Binen, dolan güverteye
Dalgaları alır götürür
Bu değil mi doğanın kanunu.

Kuralları yadsınamaz bu düzenin;
Yakan, yıkan
Yeri geldi mi elinden tutan.
Bir o kadar raconu insan olmanın
Ve tüm kanıksadıkların,
Ne kadar inkâr etsen de
Uzağında duramazsın adım adım
Arşınladığın o yolun.

Tutsağı mısın
Hükmeden mi
Ne fark eder
Bildikten sonra kendini
Yeter ki hükmet varlığına
Nezdinde koruduğun, kolladığın
Tüm yankılarını o doğrularının.

Hükmederken de unutma asla varlığını
Kurduğun o hükümet sadece;
Senin hükmettiğin ne varsa
Kralı da sensin veziri de
Tüm o yenilgileri de
Yeri geldi mi sineye çekersin.

Rakımı yüksek bu şehrin
Popülâsyonu bir o kadar engin ve derin
Marjinal tüm oluşumlar
Katkıyı da sağlar
Dermanı da olur yaraların,
Hangi yaralar mı?
Hani düştüğün ve her yerini parçaladığın
Gecelerce ağladığın
Uğruna perperişan tüm o sanrıların.

İstediğin kadar bağır avaz avaz
Gönül bu;
Ne nazı diner ne de sonlanır tüm o niyaz
Derin bir açılım yürekten yüreğe
Uzanan o yol
Ruh eşi, ruh ikizi
Ne dersen de
Yeter ki duyumsa aşkı.