Umutsuz ve bedelsizdi aşk
Seyri yalın ve bir o kadar tuhaf
Tenezzül dahi etmez iken yankısına
Kulağa gelen çağrısıydı
O efsunlu tılsımın.

Müptelası ya da bitimin tezahürü
Korunaklı o dünyanın
Boşluğa açılan kapısı:
Kapanmamak üzere belki de
İlk kez ve son kere…

Anlamak adına geçen yürekten ne varsa
Sığınmak o sıcak varlığa
Buz kesti aniden
O kâfir duygular
Soluklandı son kez
Gelmemek üzere tekrar yan yana.

Kıvılcımıydı düşen gönle
Bitimsiz sansa da yürek nafile
Kafiyeler, dizeler, tüm uyaklar
Her şeydi ve herkes
İçten dışa yansıyan…

Sığıntı idi ya da müptela
Bir kez itmiştin oysa en uzağa
Yakan yıkan her kelime
Başlamıştı bir kez sonun durağan yakıcılığı.

Uzak kalmak kendinden
Ulaşmak adına yakan sevdaya
Korumak kollamak adına
Uzaktan dokunmak uğruna
Ne geçti ele
Hüsrandan başka.

Kifayetsizlik belki de
Ya da çepeçevre saran korkular
İzdüşümü yenilginin
İçten içe burkan
İlkti ve son
Buymuş işte kaderin gördüğü reva.