sana doğru sürüyorum atları
bana bakınca zamana akan geçmişiniz
üsteliyor dünyamızda çok eksik var
burnumdan iki yol duman fışkırıyor
yerle bir oluyorum gözlerinizde

biraz rahat çıkıyor son fikrim
istemedikçe sarıp sarmalayan
bana getirdiğiniz
fenerler azalıyor yüreğinizde
tuhaf bulmacalar çözüyorum
son bulmayan ellerinizde

zorlaştıkça hepinizle uğraşmak
unutuluyor siyah dalgaları sonsuzluğun
bekliyorum örtünsem ya
utanırken beyaz kayalara
ilk toyluğum geçse gecenizden
kuşlarını severken gökyüzünün

ya o ağaçlarla seviştiğimiz
yeşil uçlu sarı baharlar
hiç gelmeyecekler belki
sırtı yamalı çocukluğumun uzaklaştığı
ağlar gibi dizlerime dökülen son buluşmalar
yeniden yeşerecekler belki

son bulurken dudağım hiçliğe
çıtı çıkmasın yoksunluğunun
mavi bir atlas üzerinde kaybettiğimiz
eski aşklarımıza gidelim.