Çocuktum
Gelinliği hayal edemeyecek kadar
Acıyı yüreğimden def edemeyecek kadar da güçsüz
Ağladığımda,
annemi yanımda sanıcak kadar da çaresizdim

Ev ile yuva ayrımını yapamadım
Ailemden ilk ayrılığımdı bu
Yürekten ayrılmak ne anlama geliyor bilmiyorum
sen öğretene kadar

Sonra büyüdüğümü sandığımda
kucağımda başka bir hayat vardı
Ayaklarım henüz beni bile taşımıyorken
Kollarımdaki hayata ben bakabilirdim
Sen de beni büyüt istedim
ama olmadı

Toparladım kendimi
Affetmenin büyüklüğünü sığrdırdım yüreğime de
Sen beni sığdıramadın kalbinde küçük bir yere

Acılarımla beraber büyüttüm kendimi
Sen yara açtıkça ben üstünü kapattım
Çünkü sen hatalarının arasında
yaralarımı saracak kadar bile zaman bırakmadın

Şimdi ise ’unut’ diyorsun
Hiçbir yardımın olmadan ’sar kendi yaralarını’
Sen bana yar olsaydın,ben gözlerimi kapatırdım

Ama yoruldum

Sen bana dikenlerle gelirken
gül varmış gibi gülümsemekten
Sen bana baktığında
onu sevgi zannetmekten
Açtığın yaralar dün gibi yüreğimde sızlarken
ben iyileşmiş gibi yapmaktan yoruldum

Sana çocukluğumla geldim ben
Çocukluğumun bütün masumiyetini serdim ayaklarına
Mahvettiğin yıllarımı sana hediye ettim

Verdiğin mükafata karşılık bile susuyorken
Senden sadece birazcık sevgi bekledim
birazcık güven

Sen de biliyorsun çünkü
Sen bana bir katsan
ben sana ömrümü sererdim

Bu yüzden bana ’unut’ deme
Unuttur
Çünkü ben ’mış’ gibi yapmaktan artık tükendim...