’’ bir de çocuklar nefessiz ’’



sen ol da yanma
gel de ağlama
en dar saatlerin koynunda


bırak toplanmasın
sarı odaların dağınık havası
bomboş koridorların
ıslak kül zeminlerinde saklansın
sabahların alın teri
başak tarlalarından
kaldırım taşlarına uzansın öykümüz ne çıkar
mataramızda ağlasın suyun aydınlık yüzü


g’ezmek kaç fiil eder avarelikle
incisi kayıp ölü bir kaftan sırtımızda
her kuşun yarası değil midir ateşe basmak
yana yakıla sudan geçmek
yaşamanın köz hali ökselerinden vurulmak
göğün naralarından içmek suyu


bir türkümüz olmalıydı bizim de
ılık ve ıslak
som altından çarşımız
gümüşten mızrak
bir avuç safran hatta
bir de aynamız
g ’ördüğümüz ipekten fistan


gül diksem gamzelerine
çehrene gömülen gülüşünü yeşertmek adına
gün dönümünden erken düşer misin yola
güneşin cömertliğinde unutarak düşünü
göçmen kuşlarla sevdalanır mısın ufka


nehirler kuruduğunda yatağında konaklıyor yağmurlar
eseceksen eteklerimde değil doruklarımda es rüzgar