Uzak ve kalabalık bir şehrin,
Unutulmuş bir köşesinde
Köhne bir ev
Yıkık dökük duvarlar
Kimse bilmez, kimse görmez
Görse de fark etmez
Yozlaşmış güzellikler arasında
Estetikten yoksun
Ameliyatla düzeltilmiş gibi görünen
Koca koca apartmanlar arasında
Benim kadar yalnız, benim gibi tek başına

Onun bahçesinde bir dal papatya
Bir kök gelincik
Ve yuva yapmış saçaklarına bir serçe

Bense gözlerimde taşırdım güzellikleri
Avuçlarında saklardım kır çiçekleri
Onlar kadar yalnız, onlar kadar sade

Kaybolmuşum kalabalık şehrin anlamsız sokaklarında
Yüreğimde bir serçe çırpınması
Deniz kokusu çağırır beni
Kalabalık bulvardan geçip, gidemem
Köşe başlarında pusu kurmuş yalnızlık

Darağaçlarında sallanır gördüm
İnsanlığa dair her şeyi
Yollarsa tuzak, yalnızlık, çaresizlik

Görsen beni tanır mısın,
İyot kokulu bu koca şehirde
Kokumdan bilir misin?
Kırçiçeği kokar benim saçlarım
Bozkır kokar…

Sokakları florasan lambalı bu şehirde
Gözlerimden bilir misin beni?
Sönmüş yıldızlar kadar ışıksız
Korkak, ürkek gözlerimden bilir misin?

Kalabalık şehirde, gittikçe çoğalır yalnızlığım
Bir ben fazlayım
Bir de unutulmuş köşesinde köhne ev
Onun dostları var
Serçeler, kır çiçekleri
Benimse yalnızlığım, gittikçe büyüyen

Bir gün, en parlağından güneş doğarsa bu şehirde
Gelincikler en kırmızısından açarsa
Papatyalar büyürse coşkuyla
Çoğalırsa saçaklarda serçe yuvası
Bilki
Seni bulmuşum, kalabalıklar içinde
Ve beni terketmiş yalnızlığım
Avuçlarımda yeşermiş kır çiçeklerim