Acılarımın baş kahramanı,
sancılarımın dinmeyen arsız bağışıklığı. . .
Şiirlerimin en karanlık,
en meczup diyarı
Merhaba.

Beni acıyla yoğuran soysuz kadın...
Merhaba.

Sahi
ne kadar oldu hatırlıyor musun ?
ayrılık kıvılcımları üzerimize sıçrayalı...
Ne kadar oldu sende
ben biteli ve siz başlayalı,
ne kadar oldu kadın ?

Ne kadar oldu...
Bilmiyorsun değil mi ?..
Körün gözüyle bakıyorsun işte...
Görmüyorsun değil mi ?

Peki ..
Bu aşkın kalbini sökerken kendi ellerinle,
Hiç tutuştun mu göz yaşlarından...
Sabahları görmemecesine,is içine battın mı ?
Sen ve benden doğacak umudumuzu kürtajlarda yitirdik o gece...
"bizi"
hiç düşündün mü kadın ?




Giderken yanına aldıkların ;
ıvır zıvır eşya,derleyip topladığın bir kaç kitap,
Bir de o üzerine çok yakıştırdığım ama senin bir türlü yakıştıramadığın
kirlettiğin beyaz elbisen ...
ve suskunlukların mıydı sadece.
öyleyse...
Ben nereye gittim kadın...
Nerdeyim ?

İnan ki
hala
kül tablasında unutulmuş bir sigaranın,
için için yanan filitresi gibi
dudaklarına hasret,biçare
Araftayım.

Şu an
Nefesime katık olup ciğerlerime dolmanı,
Kahve gözlerinden
tuzlu bir damla
içmeyi bile,
öyle özledim ki kadın...
Özledim...
Çünkü son k..peliğine sansür çekiyordu geçmişteki bir tebessümün...
Çünkü
Yüzünde gülücükler açsın diye
kaç acını suladım kanayan kalbimle
hiç görmedin kadın
Bilmedin...


Hani gittin ya kadın...
Hani şimdi yandık ya
Hani bittim ya...
İnan önemi yok !
Asıl Önemli olan ;
Sen ne düşünüyorsun
KADIN ?

İyi misin ?
Değilsin ve olamayacaksın...

Olmayacaksın ve bunu
herkesten iyi biliyorsun...
Tıpkı,itiraf edemediğin gerçekler gibi...
Yalanlar gibi
Gizliyorsun.