I.Benim için...
Hz.İsrafil’in Sur’a Üflediği vakitti o an...
Zaman durmuştu
ve çaresizdim...

Günlerce kaybettiğim şuurumu aradım tek başıma...

II.Çok zordu...

Adını duymak gerekmiyordu,seni hatırlamak için.
Herhangi bir kadının,anlık bir tebessümünde
bin parçaya ayırıp yap-boz oynadığım sureti şahidimdir...
Şahidimdir senin dudaklarınla konuşanlar...
Senin gözlerinle bakanlar...
Sanki hepsi ...
Senin kıyafetlerini çalmıştılar...

III .Ama
Şimdi alıştım...


Ve ben
Bile bile unutmadım hiçbir şeyini...
Ne gülüşünü ne de ihanetini...



Sadece nefretimi besledim ve
Acıyla katık edip,içimde yoğurdum seni.
Çünkü bu kentin tüm ışıkları sönse de
sana benzeyen yüz/ler,yüzbinler asla susmayacaktı.
Ve onlar,susmadılar...

Ben susturdum !


IV.Affetmeyeceğim !

Çok meşakkatliydi bu vurgun.
Çamlıca’nın hali perişan ve yorgundu...
Senin kadar titrek ve soğuktu Üsküdar ;
Üşüyordu...
Yanık ve kuruydu Boğaz
Bağırıyordu...
Herkeste,
her yerde biraz izin kalmış olmalıydı sanki.
Sanki seni anımsatan
sana benzeyen insanlarla doluydu İstiklal
Susuyordu...
sonunda tüm bunları
kendi lehime kullanmayı başardım...
Ve namertce gidişinle
her şeyi bir kalemde silişinle bıraktığın o cehennemde
kıyamı hedef bildim ilk önce
tek başıma bıraktığını sandığın bu savaşta
seninle dolu,sensizliğe alıştım sonra...
Ve ben seni vatanım bilirken
İstikbal sen iken !..
Gözlerine bir avuç toprak gibi ihtiyacım varken
ardına bakmadan kaçtığın için,
Şiirlerimi böylesi kan kusturduğun için...
Beni seviyormuş gibi yaptığın için...
hiç bir zaman affetmedim seni.

Affetmeyeceğim !




V.Artık İnandıramıyorsun.


Artık aslolan baş kahraman sen bile,
gizlendiğin yüzlerden soyunsan,
çıksanda yattığın toprağımdan gün yüzüne,
ağlasan, sızlansan bile ;
bu elmanın öteki Yar’ısı olduğuna inandıramıyorsun beni...

Ve şimdi sıkı tutun !..
ARTIK ;
- Hiç ama hiç özlemiyorum ...
Ne
seni
Nede gözümün içine baka baka
yalanlar söyleyişini...


VI.Çekil yolumdan.

Anılar tazeydi bir zamanlar...
Her durakta bir parçanı,
her tonda bir cümleni duydum,yerli yersiz...
Ve bu deryada kaybolup
kendimi epeyce yordum...
Dalgalarla boğuştum...

Alabora olmuş bir bedenle,
asırlarca durdum bir limanda
ve ruhumla mücadele ettim kıyasıya...
Kimse uğramadı yanima...
Aklım durulup,yüzün ortaya çıktığında,
Tertemiz çarşaf gibi serildi kirli niyetin ortaya...
Ve en son hatırladığım kadarıyla,
Çıkartıp attım içimden,
sen diye giyindiğim
bayram umutlarımı !..


VII . Nokta
...

Bende Kıyamet kopalı çok oldu Esmer Kız...
Dilerim,senin kıyametin uzun sürer...



Remzi KURNAZ - Bir ihanetin Ardı