Asumanın mukaddes kollarında
Uykuya dalarken ben…
Gelincik kırmızısından beterdi
Telâşa kapılıp, yangından mal kaçırır gibi
Dakikada bilmem kaç vuran kalbim



Atiyi düşlemekten korkardım
Kendimden bezmiş halimle
Yazı tura oynar gibiyken bahtım
Hop oturur, hop kalkardım
Başım bulutlara çarpardı
Yüreği ağzında beklerken
Gelmiş geçmiş tüm siyah renkler



Devasa bir yılgınlığın içerisinde
Kaybolmak isteyişimdeki sebep
Bir daha bakmamaktı aynalara
Yeniden kahrolmamak içindi
Her defasında
Görmekten muzdarib olduğum silüetime



Nereye kadardı, ne zaman biterdi
Çözmekten aciz olduğum
Kâidesiz bir bilmece gibiyken
Bu manasız kovalamaca
Akl-ı selim düşünmem mümkün değildi
Baştan aşağı darmadağın ve bulanıkken dimağım



Ha tükendi ha tükenecek diyordum
Avucumda erirken bir tutamlık mecal
Bilmem ki
Ne zaman giderdi bu hâl
Üstelik kaçan da ben
Kovalayan da ben olduktan sonra......





30 Haziran 2014 / NÜS