11
Yorum
27
Beğeni
0,0
Puan
2042
Okunma


siz hep güldüğümde öldürürdünüz beni
azar azar
sesiniz saplanırken şakaklarıma
hiç mi hiç duymazdınız
göklere meydan okuyan çığlığımı
siz hep mahsumdunuz
tek sadist yanınız
o keskin dilinizle, o barbar sözleriniz
bana her gelişinizde
öfkemi beslerdiniz
kim bilir hangi rüzgar yutmuştu
saçlarıma teyellenmiş aşkınızı
hatırlar mısınız bilmem
dokuz şubat sene iki bin dokuz
sesiniz bıçak, gözleriniz ateşti
gökyüzü dahil bütün ışıkları söndürmüştünüz
unutmam, sevgililer günüydü
taşların parçalandığı, buzların tutuştuğu akşamdı
beni her şeye küstürmüştünüz
o günden beri işte
her gün şaşkınlığıma doğar
ölüm canımın yarısından geçer
toprağın soluğuna bırakırım soluğumu
bilmem yerin kaç kat dibine
dedim ya;
siz hep güldüğümde öldürürdünüz beni!
1/6/2014/ Nermin Erol
Değerli seçki kurulu üyelerine ve tüm okuyucu arkadaşlara teşekkür ediyorum.
Sevgi ve saygılarımla.