ne çok öldürdün/üz beni
ne çok böldün/üz parçalara
oysa bir nefeslik"ti canım
boşunaydı çaban"ız
vursan"ız akmazdı kanım
inanın"ız

günün arkasındayım
kendime dalmışım buğulu gözlerimle
toprağın altındaki de ben
toprağın üstündeki de
biri ölü, biri ölmeden ölü
aradaki fark
bir an/lık durak

bana hayattan bahsetmeyin
hep kenarından dolaştığım
kapalıydı penceresi yüzüme
karanlıktan korkarım ben
hep karanlıktı penceresi yüzüme

hayalimde çok güneş biriktirdim
baharlar biriktirdim envayı çiçekli

hiç unutmadım sarı saçlı güneşi
her bahar emzirirdi tüm körpe çiçekleri
şafağı kızıla boyardı uyandığında
ipekten bir şal gibi
süzülürdü ufuklara

bana benziyordu zira
duruşu asil, sevdası baki
ah bir de o martılar hayalimde ki
kanatlanıp uçtukça
hep ruhuma değerdi
tıpkı sesin/iz gibi

sayenizde kırıldı tüm sözcüklerim
canım kilitli biriyim
şu ahraz bedenimde
bir dargın beyhudeyim!


9/7/2014/ Nermin Erol.