çaresizliğin yalvaran gözleri olmak istemiyorum
sesi olmadan bağıran biri gibi
bilirsiniz
size kımıldamama sözü vermiş ayrılığın
dehşetli ve korkutucu zamanındayız

anı yakınlaştırıp ürpermek
iyi de tamam da
bir sonu yok mu
yorulacak ve azalıp bizim gibi arayacak olursa
bir sonu yok mu bu işin

gördüm çok basit gelişiyordu
engele uğramış çarkların nasıl yenildiğini
zamanı durdururken yeni sayfalar açan
sonsuz varoluşun birine geçti
öncesinden söyleyebilmek rüzgarın gücü adına
bahtına düşecek damlanın hangi buluttan koptuğunu
neden sen değilde o
daralıyordu
bir kalp esneyebilir miydi bu kadar

ait olduğum örtüyü kabul ediyorum
bana eklendikçe benim seyrimde
onların tabii olasılıkları bizi ilgilendiriyor
onlarla var oluyorum
evren genişliyor mu ne

ruhumun gözleri zaten kendisi
yaşarken yeminler ediliyor dahil olmaya
bu yemini eden hayatın kendisi
kapatınca gözlerini
gözlerim
zaten kendisi.