’ Ömür ulaktır aşka sevdaya ’




Ankara ’da bir cadde
Gün erken ölüyor
Yaslı bir ikindinin gölgesinde
Bir fotoğraf karesinin eksilen yüzünde rastlıyorum izine
Henüz çocuğum
Masumiyetin ıslığı esiyor dudaklarımda
Saçlarımsa hâlâ başak rengi
Ta o zamandan başlıyorum sevda kokulu şiirler doğurmaya


Ve bir ağrının zamansız yerleşkesi kaburgama
Şahlanıyor telaşım
Avuçlarımda bahtımdan kalma sancılarım
S’ağır bir vuslatın dua zamanıdır an


Benzi solmuş ölümün
Ten renginde açıyor kanadını yapraklar
Bütün ateşler akkor
Küle dönmüş bütün dallar


Yıldızını kaybetmiş bir gök ağlamasıdır bu
Alev alması bir çıranın


Hani bir vadide açamayan çiçek
Hani bir çalıda ötemeyen böcek
Hani yâr koynunda boş kalan kucak
Öylesi içli
Yağmura küsmüş Kızılırmak


Ay ışığında parıldayan bir yalnızlıktı içimi kavuran
İstisnasız intizarlarımdı geceyi ikiye ayıran
Ve kavgamdı gurûbun mağrur duruşuna kıvrılan
Karanlığa terk edildiğinde güneşim


Ardından fırtınayla esen bir yel
Kanadımda sızlayan ürkek serçeye değen bir el
Zamanın çıplaklığıyla taşan bir sel
Say ki yangının tam ortasında çırılçıplak üşümekti bu
Bölüşmek bir düşü
Bir uçtan bir uca
Boylu boyunca


Ömrüm !
Pul pul dökülüyor ellerimden vedalar
Ihlamurlar topluyorum kal biraz daha
Mecburen dalgalanıyor başım oysa
Bir ışık huzmesinden umuyorum gözlerini