sıklıkla geliyor yaz bu kapıya
yüreğim mahalle kahvelerinde gizliyor utancını
yaza yakışmıyor yalnızlığım...

küçücük evlerde büyük ümitler sararır
koyulaşır yeşili durgun sıcak yaprağının
çaresizliği hayat sanır kirli sakallılar...

terle kirleniyor yüzü gözyaşlarımın
ama hepsi içine akıyor insani bir utancın
yaz aklımda hep hak ettiğim bir mutsuzluk sanki...

hiçbir düzene ayak uyduramıyorum
uymuyor yaza mahçup utancım hiçbir yaşam denemesinde
yaz koruyacak ölümle uyumlu yok olmaktan...

kanatları kalmadı kuşların bu tozlu yazda
ilk soğuklara varmadan küsmese gök utancıma
yokluğuna bütün vücudumla ağlıyorum...

bazan kendimi kovmak geliyor şehirden
bazan şehiri kendimden atmak
seniyse hiçbir şeye sığdıramıyorum...

bu yaz gene ara vereceğim yaşamaya
yalnızlık bir daha yalnızlaşacak
seni daha çok severek çıkacağım bu aramaktan...

ölüm tüm mevsimlerin yazlaşmasıdır
yalnızlar ve mutsuzlar suçsuz ayrılırlar ömürden
böyle üşümesem hemen ve suçlu ölürdüm...

benim şehrim bir yaz uzaklığıdır
meraklı gözlerimden hevesli terler eksik olmaz
düşlerim karanlık utancıma yenik....gerçeğim yok...

yazın sokaklar bana benzer
sıcak kalabalıklar görmezler pencereleri
sokakla gözgöze ancak şairler gelir...

bulutlar göğe korkuluk
yağmur başka ekinlerle uğraş
yaza yetmiyor gözyaşlarım...

bana ölmeyi sıkıcı yazlar öğretti
bana sevmeyi de sıkıcı yazlar öğretti
bir de yaşamayı öğretse...

hep yaz bana geldi
ben diğer mevsimlerin peşinden koştum
kaçmak telaşında onları da unuttum...aklımdasın...

yaz ayrılıkları diye bir şey yoktur
insan her mevsimde ayrılabilir
ama yazın sıkılmak başkadır...

hep yazla başbaşa kalmamızdan tüm bu olanlar
diğer mevsimlerde de yanımda olmayışına o kadar yanmıyorum
niçin...bilmiyorum...

ağaçlar yazın daha çok hatırlanır
daha çok sevilir denizler
ama yalnızlık aynıdır...
çünkü yalnızlık ve aşk doğuştan gelir...

sesler kesilince anlarsın
yaz korkularına yenik düşmeden anla
konuş kendinle...





kağan işçen...