I

aynı sonu düşündük ikimizde
birlikte başlamamış olsak da acı çekmeye
bir birine uzak iki gölge yoksulu
asiliği eskitmiş yerinde ağır ölüm gibi...

sokaktan sonuna kadar el çekmemişiz...
biz...
biz dursak da kalplerimiz
hızlı mahalleli...
toprağımızda yağmur izi eksiksiz
bir de büsbütün dışarının kokusu
merak edilecek hiçbir köşe bırakmadık mı
öykülerimizde...

...bizde ölüm u dönüşü yaparsa
kendine yapar...

bulvar dedikodularından sıkılmış
serseriliğimiz...

şehirler mırıldanmış
ülkeler söylemiş
dünyalar haykırmışız...

hiçbir taşı yerinde bırakmamışız
savaş yorgunu bir yüzün
iki yarısı gibi birlikte
yeniden başlamaya
istisnasız tarifsiz
hazır
gözlerimiz...

biz her ayrılığın ortasındaki
şu mahçup duvarın iki yanında
şu meşhur pişman yazısıydık
silindik
birleştik yok olmakta...

II

birleşince var olur yolların sabahlığı
çamurdan çıkar acısı önce çocukların
pencereler birlikte korkusuzlaşır gece yağmurlarına
sarıdan koyu bu ağrı ama rengi belirsiz aşksız uykularda ezilir
gazete kupürlerinden toplanmış suç artıklarıyla anılmadan
ansiklopedilere yazılamayacak denli bütün ilk harflerden güzel
birleşince ağaçlar pazar günleri
gitmek kaygılarından kurtulur ilkgençliğe dönüş hırsları
kuşkusuz bir kadınla bir erkeğin...
birleştim acımla
senin acınla da
ve bütün acılarla eksiksiz
beni tüm dünya bıraktı bir sensizlik bırakmadı
birleşince tüm varlığım bütün yokluğunla...



kağan işçen...