Sevmiştim seni,
En aşık, en duru yanımla,
İsmin Hamail gibi dilimde sabahtan akşama,
Bir şarkı, bir türkü, bir şiir olup aktın dilimde,
Öyle bir gittin ki izin bile kalmadı.

Boylanırdın yüreğimin doruklarında,
Uçuşurdun bir Simurg gibi ululuklarında,
Gece ay, gündüz güneştin semalarımda,
Öyle bir düştün ki tozun bile kalmadı.

Elim, ayağım ,gözüm olmuştun,
Benliğimi, bedenimi, ruhumu sarmalamıştın,
Sen benden öte ben olmuştun,
Öyle döküldün ki tortun bile kalmadı.

Dolmuştun hayatımın ulu orta her ücrasına,
Karışmıştın şah damarımdan geçen kanıma,
Senden akardı hayat hücrelerime,
Öyle bir çekildin ki pıhtın bile kalmadı.

Bir ömür demiştim,
Tahtın tek sahibi ilan etmiştim,
Kapatmıştım yüreğimin çıkışlarını,
En güzel odasına hapsetmiştim,
Öyle bir çıktın ki kokun bile kalmadı.

Mekânın ışık alan tüm duvarlarına resimlerini asmıştım,
Yüreğimin zarına silüetini çizmiştim,
Hayatımın meydanında sergilemiştim,
Öyle topladım ki çerçevelerin, çivin bile kalmadı.

Nimet Öner