AŞK-I NAR
Ah sevgili!

Ben yedi tan vaktinde,

Yedi ayrı bahçenin,

Yedi ayrı yediveren fidelerinden topladığım,

Çiğ damlasıyla yıkayıp yüreğimi, öyle sevmiştim seni...
Yedi ayrı şehrin, yedi ayrı ikliminden,

Rüzgarlar devşirip sürmüştüm nefesime.

Doksan dokuz tespih tanesine besmele sürmüş,

Tek tek her harfine öyle zikretmiştim ismini.
Yedi ayrı nehrin sularıyla yıkayıp gözlerimi, öyle bakmıştım gözlerine.

Yedi ayrı şiirin,

Yedi diz kıran dizesiyle,

Yedi can alan imgesiyle,

Yedi virgül, yedi noktasıyla yıkayıp ellerimi, öyle dokunmuştum ellerine.

Okuduğum Elif-Ba’nın her sayfasında,

Her duasında her duldasında,

Esrinde, ötresinde

Niyaza durdum,
Uzattım boynumu İsmailce

Katlim vacipti ki Cebrail yetişmedi.

Ateşe attım kendimi,

Yandım döne döne.
Şimdi sıra sende!

Sende yan sevgili İbrahimce.

Yedinci cehennemin yedinci katında,

Yedi zebani eşliğinde yan,

Yan ki yanmak nedir bil.

Yakmak nedir öğren.

Sende yan sevgili sana kalmasın bensiz devran,

Döne döne yan, küllerinden sıyrıl yeniden yan.

Yan, yan ki!

Çıksın yanmanın zevki.

Nimet Öner

Elif duruşlum kitabından