HÜSEYNİ MAKAMI
Yağmurlu Bir İstanbul gecesi
Belli değildi bulutların rengi
Sokaklar ıslak insanlar telaşlı
Hiç telaşım yok ki; deli deli çarpma
Daha sabaha çok var
Dur, kokla İstanbul’u sevgili niyetine, diye tembihledim yüreğimi
Kendi yokuşlarımı tırmanıp, ilerledim Arnavut kaldırımda
Cumbalı bir evden, gramofon sesi yükseliyordu.
İğnesi, taş plağı çizerken, şarkı yüreğime yüreğime vurup,
Sözleri içime işliyordu
"Uzun yıllar ötesinden, hatırını sorayım mı?
Sana gönül bahçesinden bir demet gül dereyim mi?"
Arada daha da içleniyordu şarkı!
"Senden haber gelmeyince,
Bir kar yağar ince ince sevgilim diye her gece karanlığı sarayım mı? "

Senden haber gelmiyordu ömrüm.
Tipiye yakalanıyordu yüreğimdeki, minik serçe!
Dün gece;
Gözlerimi kapadım! Hayalimde, yüzünü çizdim karşı duvara
Açtım gözlerimi yüzün duruyordu karşımda,
Yine de bana bakmıyordun ömrüm..
Ah ömrüm kim bilir sen şu an nerede,
Hangi hülyalarda, hangi duygulardasın?
Ben yine İstanbul’da!
Kendimden kaçıp, sığınıyorum yağan her bir kar kristaline
Saçlarımı rüzgâr savursa da, sensiz nefessizim ömrüm...
Aklım yüreğimin göz hapsinde
Ben hayalinle hemhalda
Uşak makamı ezan değince kulaklarıma
Dinliyorum! Hüseyni makamında.
Tutuşuyor yüreğimde bir yerler,
Gözyaşlarımın ellerini basıyorum yaralarıma
Yine de hasretin dinmiyor ömrüm

Bir bilsen, kaç gece asılı kaldı kirpiklerinde,
Şafağı ve seni beklerken..
Bir bilsen kaç dua takıldı boğazıma dilime amin düşerken..
Bir bilsen kaç dilde masallar anlattım sol tarafın sancısına!
Sensiz dinmedi ömrüm...

Nimet ÖNER