Usulca baktı gözleri,ufkun sonsuzluğuna,
Anılardan arınmış, yıkanmış duygularla
Sevmenin aldanışlarıyla savaşmadan,
Bir çocuk saflığıyla tutunmuştu aydınlığa..

Tüm sıkıntılarını azimle döktü denize
Sadece güzellikleri topladı heybesinde
Sessizliğin çığlıklarını aradı bendinde
Bir lokma mutluluğun tadına vararak...

Durgunluğu suskunluğunu akıntıya bıraktı
Prangalardan kurtulmuş gibi duyguya kapıldı
Yarı loş akşamlara umutlarını yansıttı
Sevmeleri özgürleşti unutulmuş kıyılarda...

Ayın karanlık yüzü gibiydi,güneşe hasretti
İçinde yaşar,içinden coşar,kendini dinlerdi,
Bu yüzden kırılgandı kalbi,pervaneye takılırdı
Filizlenen yüreği yaşadığı anda yalnız kalırdı...

Rüzgara verirdi yüzünü, gözünden yaş gelene kadar
Suskun kalırdı, üşürse de aldırmazdı
Saflığından olsa gerek, melekler dahi kıskanırdı
Yeniden yaşamı hayat bulan umuda yol alırdı...