Buruk elveda

Nasılsın diye soruyorsun ya; 

Sorma 

Savaş sonrası yıkık bir kent gibiyim.

İnanç cesetleriyle dolu meydanlarım.

Yüreğimdeki kadınlar ve çocuklar, dağılmış  başka yurtların varoşlarına.

Şimdi her biri birer mülteci, birer muhacir, yaban diyarlarda

Bu sabah, genzimde hüsran kokusuyla uyandım 

Ellerim şiir kokmuyor artık.

Saçlarım, uçuşmuyor aşk rüzgarların da.

Ruhum Küba olsa bile, yüreğim ortadoğu yüreğim Filistin civarında  

Nasılsın diye soruyorsun ya;

Sorma!

Yarı bulanık denizlerin, çıplak kanatlı martıları gibiyim. 

Vardığım şehirlerin menzili sen, kıyısı ellerin olsa bile : hiç bir tutuklanmış deniz,  yasaklanmış sesinin türküsünü söylemiyor rüzgarın kulağına.

Öyle ya düş bitince, kabuslar gelir ardınsıra.

Şimdi sende ölen yanlarım için, kuru ve kırık gül figürlü bir  mezar taşı yüzdür yüreğinin umanında.  

Ben gidiyorum yüreğim beni bağışla 

Tekrar buluşacağımız o sahipsiz güne kadar buruk bir elveda.

Nimet Öner