Sadece gidenlerin ardından mı yakılırdı ağıtlar?
Yanan yürekte haketmiyor mu bir ağıdı?
Yüreği terkeden umutlar da,
gömülmüyor mu ki düşler mezarlığına?

Hayat denilen ’dramada’;
ayakta alkışlanası acılarım var benim
Sol yanım,
hayallerimin sarayı,yıkıldı...

Sarayımdan düşen hayallerime mi sığınayım şimdi
yoksa
intihar süsü verilen umularıma mı yakayım ağıtlarımı?

Yalnızlığıma arkadaş eylediğim sancılarımın,
hesabını kimden sorayım ben?

Bu acıları yüreğime yakıştırandan mı
yoksa
acıları yakama iliştiren hayattan mı?

Kaybettim bütün inançlarımı
Kendimle birlikte büyüttüğüm çocuksu umutlarımı
Mavi düşlerimi armağan ettiğim yürek,
siyaha boyadı bütün hayatımı...


Sevdam yare,
Sancılarımsa hayata ’helal olsun’.


Ama helal etmiyorum,
her gece gözyaşları içinde ettiğim ah’larımı...


Nefesim yetmiyor,
Yüreğimde derman kalmadı
ama sol yanım sancıyor
Ve yalnızlığımı da dolayıp dilime kaybettiklerimi uğurluyorum,
en derinden yakıyorum ağıdımı.


Çünkü acılarım hakediyor uzun bir yası...