tahta kapılar iniliyor
zifirinin avazında
içine yel işlemiş
salınıyor pervazında

doğruluyorum
omuzlarım çökmüş
dikleniyorum
dizlerim göçmüş

vuruyorum kendimi
kayıyorum bir çıkmaza
bir rüzgar nişanlanıyor anlıma
elimin tersiyle itiyor
sızıyorum hışırtılara

buğusu çarpıyor yüzüme
kirpiklerimde deniz tuzu çatlıyor
arsızca dövülüyorken sahiller
dalgalar kendini katlıyor


kaldırıyorum başımı
ay boğuluyor bir kaosta
söküyorum pankartları
yırtıyorum ne varsa

körkütük sövecektim
bırakacaktım kendimi çoktan
bir vurgun kudurdu avazımda
çektim sesimi hiç yoktan

avuçlarımda titreyen bir şişe
damarlarımda demlenecekti
bağıracaktım ağız dolusu
aortlarım şişecekti

yığılıyorum bir kayanın ensesine
avuçlarıma kırmızının lekesi
elimde cam patlıyor
yırtılıyor gecenin sesi

amansız bir acıyla flörtteyim
içimde kan kesiği bir hararet
aşiyan yüreğimde gözlerinin konukluğu
yüzün tayfunlara emanet



küllerin tılsımına gömüp sigaramı
sarı parmak uçlarımı harlıyorum
çivit sabahların vurdumduymaz telaşında
kimliksiz yitiklikleri arıyorum


doğum sancılarıyla inlemekteyken bir al şafak
ufkum hedefsiz patikalara tutsak
savuruyorken deli poyraz bir yele saçlarımı
yürüyorum ağır aksak

ey sevgili
birazdan uyanacak gün
tekrarlar vazgeçmez huyundan
geç kalıyorsun yine
gece atacak seni koynundan

bak şimdi
bak ellerim yüzüme siper
dizlerim böğrüme emanet
çek kendini kendinden
bitsin bu esaret




Hasan Polat