zaman kendini tüketir aslında
izafiyet gereği biz,
tükendiğimizi hissederiz.

ve yine zaman
son kuruşuna kadar harcar insanı,
sonra dımdızlak kalırız damızlık misali,
yaşlı ayaklarımız çekilmez olur
yaşlı gözlerimiz
dünden bezmiş yaşamdan,
yanlışını yeni anlayan ergen gibi
geri dönmek istese de bedenimiz
tükeniriz.

dünya falan da dönmez aslında
aklı evveller savunsa da bu yalanı
dönen sadece insandır
ve insan tüketir insanlığını.

suyun kaldırma kuvvetinden
su habersiz,
gökte atmosferin özelliğini bilmez
atmosferin kendisi.
tükenmişliğini sönmüşlüğüne borçlu yanardağlar
volkanı bilmez,
dağda tavşan kurda yem olur,
kurt çobana,
çoban zamana.

tükeniriz
boşluk bırakarak sözcükler arasına,
kekeliyerek ölümü,
giden güne dün deriz,
geleceğe yarın
zaten yarın demek tükenmek demektir
zamana karşı.

öğrenilmiş değil bu
ezberlenilmiş bir çaresizliğin
derin hançeri.

tükeniriz
tüketerek sevdiklerimizi
ve sevgimizi.