Bir eylemin yılmayan neferleriydik seninle,
Eylem yaşamaktı.
Ve ben iliklerime kadar seni yaşardım.

Sonra kadın olurdun bana,
Adınla başlardı her şey,
Bir bir yitiyordu alfabemden ırkçı harfler.
Sen vatan oluyordun,
Onlar göğsünde şiir.

Bir destan büyüyordu avuçlarında,
Sana hicret ediyordu kuşlar,
Ensar oluyordun sonra muhacir bedenime,
Bedenim, ülkemin çorak coğrafyası,
Gözleri zonguldak’a bakar,
Beyni doğulu bir rüzgar,
Allah’ına kadar taşralı,
Biraz kirli sakallı.

Bir göçük olur yüreğimde,
Altında işçi bedenim kalır,
Kocaman ellerin anneme götürür beni,
Annem olurdun günlerce,
Göğsünde emzirirdin acımı,
Var gücümle asılırdım helal memeye,
Ve dinerdi her şey.

Ben dengbejken daha adı duyulmamış bir zozanda,
Sen çoktan kahramanı olmuştun aşkın,
Sazımın tellerine asmıştın üvey melodileri,
İnceden oturuyordu ağıtı, yanık,
Başı iki eli arasında yazık.

Sen Türkçe ağlardın,
Ben Kürtçe silerdim yaşlarını,
Kardeş hakların sevgili çocuğuyduk.
Ayrı meridyenlerde büyümüştük,
Aynı hayat bilgisi derslerinde.
Seni sevmek seçmeli dersiydi.
Ben en çok seni severdim.


K/adın; Gönül,
Silueti; benden uzak,
Bir eylemde tanışmıştık,
Adı yaşamak,
Çok değil,
Birkaç milyon yıldır onu yaşarım.


Düşlere düşerdik birlikte,
Elimizden tutan olmazdı,
Tufandan çıkmış iki canlıydık,
Ben dağ olurdum, sen karım.
Bize sığınırdı ülkesiz kuşlar,
Sen yuva olurdun, ben baba.
Sen üzerime erirdin,
Ben donardım.

Sonra işçi oldum bir gün,
Cevher işçisi,
Sabah öperek yolladın,
Ben akşam dönmedim.
Ve hala devlet bedenimi arar bir enkazda.



nöbetçi_piyanist