yine aynı kaftanı biçtiren, aynı acıyı giydiren aynalar
söyleyin bu kaçıncı sızı…

kalbini bir değil bin açmalısın ki
önce hissetmeli sonra duymalısın
yeraltı zindanının çığlıklarını
o çığlıklar ki, etten ve kemikten
o çığlıklar ki, gökten denizden
güneşten… yoksun

susmayın!
ateş topu, zehir küpü tüneller
anlatın kömürden, kordan masalları
dağlara, taşlara ve toprak kokulu annelere
onlar ki- bir efsane bir kahraman
sonsuzluğun bahçesinde açan nar çiçekleri
hepsi - demirden çelikten cengâverlerdi ki-
hiç erimedi yürekleri


bir top karanlığı sarsa da zalimler
kavrulmuş bedenlerinize
siz hep aydınlık siz hep ışık… hep güzel
bak! orada öylece parlıyor ruhlarınız
nurdan güneş topu

şimdi gökler kaynıyor
ateşten kelebekler yağarken, kömür ormanlarına
onlar ki yaktılar çınarları, yaktılar selvileri
bir avuç pula söndü ışıklar
bu is bu yanık ten kokusu
bu utanç tablosu

kazındı inleyen yüreklere…

sizler giderken
öyle işte dimdik gururla masumca
alnınızda yıldızlar, avuçlarınızda ter
melekler eşliğinde cennet bahçelerine
her yer duman, her yer isyan, öbek öbek çile
hazin bir sancıyla mayıs bulutları toplanırken dağlara
yer gök dar- çöken omuzlara
çağlıyor gözlerden matem

yine akşam indi öksüz kırlangıç tepelerine
hüzün estiriyor rüzgârlar, kömür kokan sokaklara
ılık ılık kanarken gönül yaraları
sessiz suskun güller…

küle ve ateşe tutsak


yine uzakta evler tutuşuyor
görüyorum dumansız…









ayşe uçar
16-05-2014