kendi kendinin mezarını kazmak
ıslak toprağın baş döndürücü kokusunu çekerek içine
heyecan veren çukurun boşluğuna bırakmak sonra tutuşmak
örtülürken üstüne kürek kürek…



göğü karaya boğmak



korkmak
aynadaki büyümüş
gözbebeklerinden




ölüsüne iç çeken kaburgalar
tespih taneleri gibi
atmosferde dağılan ağıtlar



matemin soğuk kuzey yüzü





bir şiir böyle başlamamalı



yalpaklayan güneş kızıl tüller arasında

kaybolmaya hazırlanırken

ince bitkin düdüğün sesiyle son kez irkilir



karartılar halinde kara kara insanlar

cılız ışığın önderliğinde çıkarlar ardı sıra yeryüzüne



keskin karbona alışmış kirli burunları

oksijeni almaya tereddüt ederken

yanar genizleri acı acı



simsiyah ter akar emektar alınlarından

sarp kaya ellerinde

boş beşikler gibi sallanır sefertasları











gönül gençyılmaz