Bin kere anlasam bir kere anlatamam...
Kırk yaşında kırkıncı ikindi vaktinde belki,
Bir ağaç altında sen altmışlı yaşlarda
Kahve ısmarlayamam çarpıntı yapar
Bana bir diyet kola,hanımefendiye ise...
Ona bir mürekkep getir ince belli olsun
Hokka istemez bırak,O mürekkebe dolsun.
Hem bilir misin o en zengin kadınlardandır
Bense kırık kalbi kırk kupada satılanlardan
Çıkıkçıyı yad ederken O,beni satın alanlardan
Deliliğe paha biçemezsin öyle bakma,
Zamanı da dondurulmuş severiz, sakın unutma
Kaderin katipleri kibirlidir, sen papirus getir.
Patrona söyle müziğe kızsın. O pek naiftir
Bir ömür sarhoş olmak için içmeyeceğiz
Mürekkep bittikçe getir bu gece keyfedeceğiz
Dikkat et getirirken şişe de ki gibi değildir
Etine bulaştı mı onunla raks tek dileğindir.
Ölmeyi dileyerek her seferinde eline alırsın
En anlamlı an, son anındır bunu anlarsın.
Ne boşboğaz garsonmuş sizden özür dilerim.
Ne diyordum, kendimi sana arz-ı endam ederim.
Seni tanıdığımdan bugüne senin yaşına geldim,
Yaşlandıkça yaşlandın, sana asla yetişemedim.
Şimdi sen bütün mürekkebe hükmeden kadın
yirmi yıl evvel de böyleydin, gölgende kaldım...
Bin kere anladım, bir kere anlatmayı umarak
İkimiz de sarhoş olacağız, ikimizde bunayarak
Kırık kadehe kırk kalp doldurdum zevkederek
Kırk ikindi de kırklık kuzuyu kurban ederek
Hadi sende zamanı yeniden dondursana be melek.
Her seferinde bir parça koptun kendinden,
Yazan eller senin değildi, korktun biteceğinden.
Şimdi sen ve ben varız, anlam ve anlayan
Yazdığın destanların kaçında kalacak imzan,
Hiçbirinde. Kaçını hatırlıyorsun diye sorsam?
Hiçbirini, bense adım gibi biliyorum.
Başta hayranlık, yazdıkça büyüyen açlık
Yanıldıkça feveran eden kıskançlık.
Mürekkep, papirus, kalem ve sen
Sahirin borcu izleyiciye, ödedikçe büyüyen
Mihr-i abadın ise bana, kaleme can ver
Celladın olacaksa; adım Azrail, bana can ver.
Sihrini yap bu gece, gözlerime can ver.
Bin kere anladım seni, bir kere senin gibi
Kaç kere senin gibi denedim, anlatamadım.
Bin kere daha anlasam seni, bir kere anlatamam.
Fakat kırk yıl sonra kırkıncı ikindi vakti,
Sende,bende kırık bir terazi de, kırk günlük hamile
Kılı kırk yaran adaletiyle yanacağız.
Çünkü sen ve ben bu dünyadan değiliz değil mi?
Aklı başında mahir delileriz,
Deliliğini beyan edenleri severiz,
Delilik damgasına yemektense bin deliğe gireriz,
Cepkeni delik dünyadan güneşi seyreder,
Yalnız delilerin huzurlu olduğunu biliriz.
Garson, mürekkebi bitmiş hanımefendinin
Efendim ruhu çıkmış hanımefendinin.
Bende onu diyorum ya...

-Yaşlıca da bir kadındı oysa, belli ki mirasçısı-
-Oğlu olsa gerek, baksana sanki yardakçısı-

Garson, Sahirin hakkı tek ’fırça’ darbesi
Ömrünün arbedesi onun ruhunun debdebesi
Sihir ile mehir kaleminin mersiyesi,
Tek isteği hayatının tek cümlesi,
"Kefenimi alıp gidesim var..."

Nurullah Çorakyer