_I_
Onca aldığım canlar, karıncalar kusuruma bakmasın.
Tavuğuma yem; solucanlar, üzülmedim sanmasin.
İyi insanım falan ama aşklarım yalanıma kanmasın.
Çocuk, seslen meyhaneciye, bu hayatı borç sanmasın.
Söyleyin, ben ölürsem kimse ardımdan ağlamasin.
Bedenimle yeşerecek, otlar ve ağaçlar annem yanmasin.
Azrail’e selam edin, canım alırken canını sıkmasın.
Tanrım, ayaklarım altında ezilen böcekler geliyor aklıma.
Seni anlıyorum, razıyım sonuma, yeter ki güllerim solmasın.
Sen üzülme işte, ölüme zar vermişlerse, neden atmasin.
Düşeş bana gelmişsede kimse kusuruma bakmasın...
_II_
İki ahmak bir araya gelip gerçeği dillendirmedi,
Ölüye yoksada diriye saygı diye, seslendirmedi.
Yanı başlarında ölü, fani hayatı insana hissettirmedi.
Hırsın olduğu yerde zulüm, cesede ilham vermedi.
Ardımdaki aşklar mı sizi üzdüde keyiflendirmedi?
Dostada bakın ruhuma hala karakter giydirmedi.
Söyleyin kıskançlık mı beni size sevdirmedi?
Gün gibi acıkmış yalanlar, umut var ya! Sezdirmedi.
Sınav dünyasında sınav varmış, kimseyi ilgilendirmedi.
Bir kuru canım çıktıda, ızdırabımı oda dindirmedi.
Özür dilerim. Varlığımın rahatsızlığını ölüm de gidermedi.