çocuklar şarkılarını ağlayarak söyler
büyük başlarını öne eğen anlamsızlıklar
bir tabana yer etmiş
bükülüp kısalan sonsuzluk içini açmadan
söylemeyecekler olanları anlaşılan

ağlama seslerini ilk duyduğumda bu yetişkinlik
doyuma ulaşmış bir karanfil gibi süslerken günlerimi
dolunaydan düşen ay söylesin
en çok kim rahatsız etti seni

kaldırımlara götürüldü
orada büyücüler
orada adı sanı bilinmeyen çare bulucular seslendi en çok
yolun ucuna vardıkça kaçan umut
değişmeyen aralıkta duruyordu
getiriyorduk kendimizi çok uzaklardan

her şey bitti
sadece haykırıyorum
ilerliyorum duyanların mesafesine
nafile bu kör düğümü çözecek bir yarına
ne çok şeyler üfledim
dualar ve onların ötesi
yakınına varan şifa merasimi
gölgeler düştü avuçlarıma
son ses yalvarmaya devam etti

bulduk
bir rastlantı deyin isterseniz
isterseniz tam ortası güne yakışan
hayal çiçeklerinin havaya savruluşu
bizi sadece sonsuz rüzgarlar sevdi.