ambulanslar geldi sirenler çalıyordu acı acı
doktorlar hemşireler koştu, yerde yatıyordu yabancı
sedyeler ilaçlar pamuklar iğneler çıkartıldı
can pazarındaydı genç adam çoktu sancı

kalabalıklar toplandı başına
bir mendil vardı yanı başında bir de mektup
ve gözyaşları daha kurumamıştı yanağında
can vardı henüz bu yaşama işaretti
kalbi az da olsa atıyordu gözleri uzaklara bakıyordu
dudağında yarım bir tebessüm saklıydı
damarını arıyordu hemşire serum bağlamak için
doktor kalp masajı yapıyordu
gidip gelme arasındaydı genç adam

bir çift yeşil göz vardı uzaktan bakan
adamın halini merak eden
bir çift söz vardı notta "artık bitti" yazan
adamı bitiren

belli ki bir aşk kazasıydı
vurup kaçan vardı vurulup yatan
can kaybı değildi bu aşk kaybıydı

yaşasa nolacaktı ki nefes alsa onsuz gülebilse konuşabilse
yaşamdan çok ölmeye yakındı bunu istiyordu
son bir kez onun adını fısıldadı papatyam dedi, kimse duymadı
can vermiyordu ilk kez daha öncede canını vermişti ona
alışkındı ölmelere gitmek istiyordu ötelere

doktorlar durdu birden herkes sustu
umutlar söndü adam öldü
üzerine gazete örttüler birazdan alıp götürdüler
kimsesizler mezarlığına gömdüler

öldüğünde dahi mezarında dahi onu sevmeye devam etti
çürüye çürüye sevdi yok ola ola sevdi
eti kemiği bite bite sevdi hep sevdi komple sevdi

papatyalar bitti bir sabah mezarının başında
çürüyen kalbinin tam üstünde hem
bu aşkının tek ispatıydı
ölene kadar değildi sonsuza değindi sevmesi
yoktu alemde aşkın böylesi