ben senin her şeyin olamadım
kadın avucunun içinden öpenin
saçının tellerine ellerini takanın
kirpiğinden öpenin
ben senin hiçbir şeyindim
kadın gün 24 saat bunu bal gibi bilirdim
hiçbir şeyim yokmuş gibi takılırdım
için için ağlardım
göğüm kapalıydı dört mevsim
güneşimi kapatmıştın
kadın beni mahkum etmiştin kendine
özgür olmayı isterken
gözyaşları dökülürdü içime
sağanak sağanak, ıslanırdım
bir kol arardım sımsıkı sarılacak
bir kanat isterdim altına sığınacak
ben senin sevdiğin adam olamadım hiçbir
zaman kadın,
iyi bir şey söylemediğin
güzel bakmadığın,
elini dahi tutmadığın
hiçbir şeyindim
kadın hiçbir kimsendim
kapanmayan yaramdın tamamlanmayan yanımdın
kadın her tarafımda kahrın var
tam tekmil yalnızlığım var
kadın dökülüyor hazan yemiş yaprak gibi
gülüşlerim
azalıyor bir takvimin sayfaları gibi canım
ben senin adamın olamadım
kadın b
aşka mevsimin
yağmuruydun
b
aşka baharın çiçeğiydin
b
aşka elin tuttuğuydun
senden azat ediyorum kendimi
kadın kalbimin derinliklerine hapsediyorum seni
ruhumun karanlıklarına defnediyorum