Ortak hisler ve ortak bir bilinci paylaşıyoruz.

En son astığım şiirimdir, o rtak duygulardaymışız sanırım...




Benden bir halt olmaz
Hayallerimin bileklerinde kırılmazlarım
Yamyamlarca kemirilmiş yarınlarım
Kıçımla kuş tutsam da olmazlarım var
Yırtınıyorum içimde
Paramparça olmuş direncimle
Bağcıklarımı bile tutturamıyorum
Bir ekmeğin bedeli olamıyorum
Ki çişe bile yalnız gidemezken
Ve kesilmiş tırnakları bile
Ceplerinde kutsalmışca taşıyorlarken yamyamlar
Kütük bağıyla atılıyorken gizli paraflar
Yağlı kanatlarla sarmalanıyorken koca adamlar
Ve bir dünya dolusu mahlukat
Durmuşsa kıç yalamaya
Hayallerden bir balta
Yarınlardan bir yaşam
Fantom sendromlu bir kafadan bir ekmek
Çıkması zor görünüyor
Zor görünüyor büyük adamlar
Umut bile kiralanabiliyorken
Zor görünüyor yamyamlar
İnsan olmak bile
"adam olmak" kadar önemsenmiyorken
Benden elbette bir şey olmayacak
Olmayacak
Belki de ben olduğumun layığıyım
Bir dahası yok hiç kimse için
Ve benim için
Kıldan ince hallerim de var
Bu, işte bu
Ezelin revası
Susup oturmalıyım
Kabuğum güzel, kıldan ince bazen
Haddim değil
Kibrit suyu içesim geldi
Boşuna lakırdamam, tıkırdamam
Ben yalnızca bir kaval ve bir maviden üreyebiliyorken

Ayıran, kayıran, ötekileştiren kim varsa alayı düşmandır, kula kulluk edendir nezdimde... "Bizim devrimiz" diye etrafta kusanlar devrin finalini izlediklerinde hangi "mağdur" mavalını okuyacaklar merak ediyorum. Kimse benden saygı maygı beklemesin; cehalete, küfür savunuculuğuna saygı duyan arsızdır...

Ve kamburuyuz ayrıca.. Ne yazık!

İnsan olarak hastalığıyız bu hayatın ve dünyanın

Evet... Ölüm yaşıyor ve ölüyor hayat an be an...

Ölüm mü yaşıyor biz mi yaşıyoruz bilemiyorum; aklım karışıyor sıklıkla... Durup nefes alıyorum ama içimdeki darağacı izin vermiyor.