sustuğumda
iki kelime kıvranır dilimde,
işte o zaman durur içimde akan nehir
savrulur yıldızlar karanlığımda,
kalbimdeki kırbaç izleri
hasta bir şiirin dizeleri olur
şairi ölür son mısrada.

bir nefeste
iki heceyle çıkar can,
kimse okumaz aşkın salâsını
ağıdını kör bir kalem yakar
ak kâğıt tutar yasını;
leşi ortada kalır sevginin
imgesini çıyanlar yer.

acılarla yıkılır kafes
kanatlanır bir ses uzaklara,
ardından rüzgâra yalvarır ölü yüz;
bulutlar yağmurlarını saklar
bozmaz hava
yanmaz gün
ve sevinir seven,
kuşbazın kuş sevdasını
nereden bilsin ki uçanlar!

her gece bir güvercin vururum dağımda
yüreğine bıraktığım tohumdan bilirim sen olduğunu,
gözleri gözlerine
çırpınışı sana benzer;
kuşkusuz
öpüyorum yarasını
göğsüme koyup ağlıyorum inleyerek,
elbette fısıldıyorum kulağına iki kelime,

bana gel!

belki de gelirdin,
gözlerim kan olmasaydı;
kan rüyayı bozmasaydı eğer.



ö.n