bunaltıcı ağustosların arka balkonu
bir de incirin parmaklarıyla yan pencerede ilk akşam özlemli
genç kız ağlamaları gibi dokunaklı
son yaprak serinliğinden kalma bu sıkıntıyla koşuşturma hali
sokaklarda...

istediğim akşamüstü gölgelerinden medet ummak değil inan
yağmura üşengeç nisan bulutlarının altında
yoksul düşlerle bir başına kalmamak özensiz konuşmalarda...

sabahları ağrılı yazlarda arkadaşlarına ölmeye hazır
görünmez adam çarli lakaplı esnasız çocuk
sıra dağlar yetmez rüyalarına
şehir bırakmaz kaçar tüm okullarından
sandaletlerine taş girmiş
haziran yalnızı sarışın kırmızı...

ve ayrılıkları sıradanlaştıran ne varsa
hepsinde at oynatmış
muhtaç bakışları ince mühendis
yürekleri gelecek acılara temellendiren
iç dünyaların sofa konuğu kağan işçen...

masal yorgunu hüzünlerde
toprağa kıvrılmışken cesedim
biliyorum
yine ölümden eve çağıracak annem
ama bu defa gelmeyeceğim...



kağan işçen...