geç gelişlerine yaşadığım az
erken gidişlerine öldüğüm gibi...

ne geç gel ne erken git
ne az gel ne çok git
vakitlerim kararsız
kararlarım vakitsiz
ıssız karam
beyazdan geçit
olduğum gibi...

bana gelmeyi unuttun mu dünden
döndüğün evleri arıyorum da
gizlenip ilk kuytuda taklidini yapmak için
en sevdiğin şarkıdaki o şımarık oğlanın
ellerinin kusursuzlaştırdığı kapıyı
çaldığın gibi...

şimdi çamurlu sokaklarda kış sisi
burnunu çeken çelimsiz limon kafalı
yeşil ayakabılarının ucu açık o çocuk
eksik bırakılmış sokak tatlarından
duvarları yazılı
tek katlı
içlerinin karanlığı ılık
ezikliği içimde
göz kapaklarından öptüğüm
evlerden geliyorum...

bildiğin gibi...

yorgun atlar düşer kıyısına gece korkularının
ölüm yalnızlığını korumaya çalışır
gözyaşlarımdan bir toz bulutu kalır sabaha
rüyalarımdaki atmaca gözlerinden vurulur
içime cız eder gibi aklıma saçların dolanır
adın müzmin adsız ömrüme güz olur
gelir yurtsuz imlâmın baş köşesine kurulur
adsızlığım da silinir...
silinir...
silinir...





kağan işçen...