Offffff!..
Sarstı şiir.. Zihnime çekiç gibi indi imgeler..
Offffff!..

Birkaç defa okuyorsam bir şiiri, gözleri / sözleri / kokusu farklı gelmiştir şiirin..

Nereden uyandırdık ki şimdi bu hüzün kuşunu..? Durgun, uyuşuk, sıradan bir günün içinde donmuşken her şey nereden gelip kondu omzumuza bu hüzün kuşu..?

Arabesk bir tını da var mısralarda aslında.. Ama bir türkünün sesi de duyuluyor derine derine.. Ve tabii naif bir musîkî tadı..

Şimdi gidiyorum ama sonra yine gelirim şiirle sohbet etmeye..

Kal sağlıcakla..

Şiir efsanevî bir hikayeyi anımsattı bana. Bilmeyenler ya da hatırlamayanlar için müsaadenizle kısaca alıntı yapmak isterim:

"Çok uzun yıllar önce iki kır çiçeği birbirlerine aşık olurlar. Her bahar diğer çiçekler gibi onlarda açıp güneşe merhaba derler. Fakat bir bahar başlangıcı bu çiçeklerden biri diğerine; “biz diğer çiçekler gibi bu bahar açmayalım, kışın ortasında herkesin soğuktan kaçtığı karlı günlerde açalım ki, bütün doğa bize ait olsun” der ve ikisi de o bahar açmamaya karar verirler. Biri açmak için kışın gelmesini ve karın yağmasını beklerken, diğeri o yaz açar. O gün bugündür, karda açan ve sevgilisini bekleyen çiçeğe “KARDELEN” sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe de “HERCAİ” denilir."

Bu kıssayı akla getiren elbette karlar altından bükük boynunu uzatan kardelen çiçeğinin sessiz feryadını anımsatan şiirin kendisiydi.
Söz konusu ettiğim bu tema şiirin genelinde mevcut ancak özellikle şu dizeleri okuyanlar eminim bana hak verecektir.

düşleri salkım saçak
mâhur bir aşkertesidir şimdi...

Gözlerimde uzak bir kavuşma ânı
hercâî bakışlar savuruyor sîneme
kavruluyorum...

eğrilirken ömrüm koca bir çıkrığın ucunda
eğilirim başak dalları gibi
yenik ama mağrur...

Çiçekler içerisinde eşsiz bir yere sahiptir Kardelen.. Ölmüş doğaya inatla yırtar toprağı ve karlar arasından bir mucizeyi haykırır paslanmamış kulaklara.. Her zaman olduğu gibi ustaca ve öğreticiydi şiir.. Tebriklerimi ve saygılarımı sunuyorum değerli şairine...