14
Yorum
25
Beğeni
0,0
Puan
1317
Okunma
Suç âleti kaybolmuş
zincirleme cinayetti aşkımız..
doymuyor öldürmeye,
serî katilim oluyordun
her bahar geldiğinde...
Görünmeyen kancaları vardı etinin
beni sana tutturan..
sevmiştim acının tadını
ve rengini olmazlığın...
Boynunu sevdim en çok
buğulu kuytusunda kaybolmayı
başkaca çok şey işte...
Saçlarıma sinmeden terk etmezdi meselâ
göğsümde demirleyen soluğun..
Derken...
sert ve hoyrat omuzbaşlarında kaybettim
gençliğimin nazlı telâşını..
En kalbî duygularım
en tenhâ kaçışların oluyordu ekserî..
Rivâyetlere hapsedip
apansız vuruyordun zincire
çocuksu, hesapsız gülüşlerimi...
Tüllenen akşamlara sığdırıp gözyaşımı
çıplak bir sonbahar giyinmek gibiydi
koynuna ilişmek..
Ve sevişmek;
suça meyyâl tenimde
silinmiş parmak iziydi...
Şimdi;
bildiğin adreste oturmuyor aşk
terk edilmiş meskûn mahâl düşlerim..
Bunca yıl sustuklarım;
dilimin döndüğünce işte
bir sığınma talebi...
Özlem Tarhan
Mart20/iki bin on dört