bu sana ne ilk ne de son gelişim Azad

…

akşam ağladıkça, dondu turuncu düşlerimiz
ve içimizdeki çocuklar sürüklendi ölümün sarhoş kucağına

sonra dağlar ve sonra şarkılar
birer birer kurşunlandı arkamızdan
tek vuruşta şahlandı öfkemiz
kavgamız sevda
sevdamız umut
ve yaşamak
gülümsetti hatıralarımızı,
dilinde uçsuz bucaksız bir özgürlük



soysuzlar
dokuz canlılar
dokuztaşlarımızı yıktıkça
bedenimize coğrafyalarını yazdılar
saçlarımızı şerefsizce kazıdılar

düşünmek, anlamak ve sevmek yasakmış, kime ne..

biz hükmümüzü çoktan kazıdık zulmün duvarına
bundan böyle beyhude esmek yok!




bu sana ne ilk ne de son gülüşüm Azad

…

aynamız kırılmış, kime ne..
kime ne kesilmiş bileklerimizden

sen beni bilirsin
ben seni
tut ki biz hiç ağlamadık
tut ki biz hiç dağılmadık ve sana geldik,


ölü dallarımızı kucaklar mısın..