“Çanakkale’ de ölmek ne güzel…”



Denizlerde boğuldu demirden gemiler
Göğsünde şahadet büyütürken karadakiler
Karanfil rengi kan revan gecede
Al sancak uğruna
Bir hilal önceden kıldı ölüm namazını…



Cennet… ki az sonra bir merminin sıcak teninde
Delinen siperler şahit
Saçına Allah katında kına vuranların…



Kaburgasını yırtan mermilere inat
Ey ! Seddülbahir sen şahit ol (yukarda yaradan)
Siperlerinde ilahi aşk’a koşanlar/a…..



Birazdan ölüm kucak açacak bu toprağa can verenlere
Mart bu ya
Çanakkale’de soğuk boğazdan esecek
Yutkunurken bir memleket…



Azgın mermiler gemilerden yağmur gibi düşerken
Gök küskün ölüm düşerken yüreğe
Toprak emzirecek kahverengi memesinden
Mehmet’im verirken nefesini…



Zulasında son mektubunu saklayan çavuş
Anasına haber salan son evlat
Bir Cuma sabahı içtiler mavi bir boğazın kutsallığını
Daraldı solukları
Ellerinde derme çarpma, körkütük silahlar…



Ölüme meydan okudular
Başlarında kuran
Biterse bitsin kurşun, süngüler ne diye…


Toprağa bereket vatana kan gerek
Bir toruna memleket
Bir anaya namus
Bir vatan ana gibi kundaklamışken bu evlatları
Ya ölmek ya dönmemek…



Çanakkale’ de ölmek ne güzel…


.
.
.