Kentimin ayrılığı sırtıma kambur olduğundan beri
Tut(a)maz oldum ellerini.





Âh Tâmârâ!
Gökyüzünün yıldızları yırtılırken göğümde
Sütü bozuk bir şiir tırmalar kulaklarımın iç sesini.
Daha âşk(ın)la aklımı çelmemişken
Seni haykırdım şehrimin küf kokan sokaklarına.





Oysa
Vakti gelmemişti bu ayrılığın.
Daha dudaklarım ellerinin çizgilerini tadacaktı.
Ve sen üstü açık gitmeyecektin vedalara.
Biz bu kadar küçülmeyecektik
Ölüm büyümeyecekti kuytumuzda.





 ş k!
Kaç kez terk eder bizi Tâmârâ?
Sen gözlerini başka bir tene çevirişinde
Kayıp gider ellerimden ömür!
Yüreğimde hastalıklı bir ölünün çürümüş günâhları.
Vebâli büyük bir aşk doğdu içime.
Sırâtına yüz çevirmemişken öteki yanım
Tökezledim durdum merdivensiz sensizlikte.
Uçuklu bir terk ediş kabuk bağlarken dudaklarımda
Seninle aynı acının üzerinde â ş k olabilmek.
Göbeğimin ipinden sallanır ayrılık
Demiştim sana;
Gidersen boynuma dolanır ölüm.
G i t m e Tâmârâ
Ayrı kalmak için çok geç…





Âh Tâmârâ!
Dokunma şiltesi yırtılmış ruhumun ipliklerine.
Bırak ayaz kessin içimde ki Céhénnemi.
Bırak kırılsın iliğimde sen çekişen hasret!
Ve feryat etmeye yüz tutan
avuç içlerimden başlasın kıyamét
Hadi Tâmârâ
Beni kendine kıyam ‘ et!





Yırtılır üstümde ki topraksız beden
Bilmelisin ki ben öldüğümden,
sen gittiğinden beri
Karıncalar ısırır kemiklerimi.
Hiçbir kaygının yer etmediği beynimde
Bir örümceğin sesinden duyuyorum âşk’ın ayak seslerini.
Şehrin gök gürültülü duvarlarında
Yağmur tadında özlemek seni.
Yağ dudaklarıma Tâmârâ…





Yaşlanmış taşların iniltisi kadar
Ç a r e s i z i m.
Âh Tâmârâ!
Harflerim yetmiyor seni yazmaya.
Şiirlerimi saçlarında dağıt
Beni kendin(e) b / ağla Tâmârâ.





Ölümün bérzâhında adını sayıklıyorum defalarca.
Senin adın benim alın y â z g ı m
Senin adın ölüme son ç a ğ ı r ı l ı ş ı m.
Şimdi topla günahlarımı avuç içlerinden.
Ve yıllardır déstur çekmeden dilinde inlettiğin âşk’ın
Çığlıklarından duy beni.
Gecenin ıslığından düşüyorum gitmelerine.
Tâmârâ g e l m e artık!
Çünkü iyi g i t m i y o r s u n…