bir tek bakışlarını eğince
sen
sen olurdun
bulvar gürültülerinde
kaybolma tutkularımla yoldaş
ince bir yağmur korkusu kalır aramızda
biz onu anı sanırdık
ve dünyada bir tek
yalnızlığa çare yokmuş gibi
gitmeleri kabullenmekle geçirdiğimiz
zamanı alıp yanıbaşımıza
yine aynı başa döndüğümüz...


küçük ölümlerle biter hayat
ayaklarımız bizi ters yollara sürüdüğünde
anımsayıp unuttuğumuz
sokak başlarına fark etmeden
umutlar bağladığımız gibi...

güvercin uçuran düşlerle kalmamalıydık
kaldırımlarda hasta solgun kirpikler bıraktığımız
kendimizden uzaklaşma öykülerimizde
fütursuzca sevmeye uzaklığın acısı bu yorgunluk
birlikte yaşanılmış yağmurların değerini bilememek
yok yakınken diyememek
hep bir elveda sızısından esirgemek adına ömrü
bu ömür yoksunluğu...

daha beklemediğim duraklar da vardı
hiç varamayacağım gülümseyişinin
pazar sabahlı kenarına
daha oturup bir solukta
birlikte bir ev kurduğumuzu
konuşmayı aklımdan aklımdan geçirdiğim
isimsiz parklar
birlikte okuyacağımız kitaplardan
kıskançca cümleler aşırdığımız
gri denizlerde bırakıp aklımızı
başbaşa paşa çayları
daha vardı demek vardı birlikte
mümkünse birlikte irmik helvası kokan
komşu evlerinin kapılarını
birlikte çaldığımız
gurur yapmadan birbirimize su getirdiğimiz
kilim serili yaz gecelerinde
eski alışkanlıklardan kalma bir saflıkta
mevsimlerden söz ettiğimiz
çocuk sesli pencerelere yüreğimiz açık
daha kış hazırlıkları bulutların seyriyle
insan duyarlığımızda
ve kalp ağrılarına inen akşam sessizliğinde
kente küs bir inatla
öpmek vardı öpülmemişliğinden o anın
artık daha yok...



kağan işçen...