Tranvayların arkalarına asılıyorum
Halâ beceremiyorum dizimde top sektirmeyi
Uçurtmalarımın kuyrukları hep kısacık

Kırk derenin suyuyla besliyorum aklımın kurbağalarını
Zamk gibi yapışıyorum kitapçı vitrinlerine
Rengi uçuyor bazan dudaklarımın
Keşke ruj sürebilseydim diyorum

Kaçak yolcusuyum köhne bir ömrün ben
Eskitilmiş çizik plağıyım belki
Belki hiç kadarım
Cürmüm yekünüm bir damla

Eğildiğinde dalları ağaçların,
Kibarca düzeltiyorum yapraklarını
Sessiz sözcükler biriktiriyor,
Akşam sepetlerine bırakıyorum

Canımsız kaldı mektuplarım
Bu yüzden bakmıyorum posta kutusuna
Kapıyı kim o diyerek açıyorum
Zaten kimden başka herkes o

Börtüden böcekten fırsat kalırsa,
Toprağı çiğniyorum
Kadim bir ayrılmazlık haliyle
Yokuşlar tırmanıyorum

El veriyorum bulutlara
Yağmura özeniyorum
Utançla bölünmüyor uykularım
Usançla savrulmuyorum

Çünkü yalan söylememiştim
Sahiden pamuk balyalarıyla yanıp gitmişti hayatım
Ecrindi varlığı,
Ve fakat benimsizdi
Dudaklarım yine renksiz
Tranvaylar kalabalık
Sarhoş bir küfürbaz
Kaldırımlara uzanmış
Şehir sahiden
Zakkım kıvamında...