Teşekkürler anlayışa ve o anlayışı duyuran kaleminize. Sevgimle kalınız.

Bir insan ömrünü neye vermeli
Tükenip gidiyor ömür dediğin
Yolda kalan da bir, yürüyen de bir
Harcanıp gidiyor ömür dediğin...

T.r.t'nin hoş yapımlarından biriydi. Nereden aklıma düştüyse, geliverdi o programın fragmanının sözleri. Hayat işte evet. Hüzün be hüzün işte biraz nedense. Teşekkürler ilginize.

Affınıza sığınarak bir tek cümle edeceğim .'' Beşik sallamışmı ki hiç bir erkek '' sözüne.

Ben salladım...Hem de o kadar çok salladım ki. Anlatmaya kalksam roman olur.


Araya girdim özür dilerim.

Ben çocuk sahibi bir anne olarak dokuz yıldır mücadele veriyorum. Kolay olsaydı keşke o uzanan elleri üzerlerinden çekebilmek ama kolay olmadığını çok iyi biliyorum.

Allah mücadele veren herkesin yanında , bir gün geçmese de azalacak diye düşünmeli.Siz de bu gayretle çalışmaya devam deyin dost kalem. Yılmak yok!


Saygım her daim

Yoğun bir gün. Çocukların mağdur edildikleri olayların tanığı olmak durumundayım yine, yeniden. Kerelerce tekrarlanan bir ayin gibi hepsine özveriyle yaklaşmaktır tek gayem. Başarabildiğimi hiç düşünmedim. Hep eksik bir şey vardı sanki. Bazan aklımı yitireceğimi düşünüyorum. Hani alışmak deniyor ya, çocuğun örselendiği bir duruma alışılamıyor. Sadece ne yapmanız gerektiğini bundan yıllar önceye göre daha iyi biliyorsunuz. Yetememek korkusu hep aynı. Ve hep aynı çocukların yüzlerindeki o masumiyet. Keşke diyorum keşke orada kalıp kaybolabilsem. Fakat yaşamı öğrenmelerini sağlamam gerekli. Onlara bakın çocuklar bu da geçecek demeliyim. Zaman aşı gibidir unutmayacaksınız, en azından sızı kalacak biliyorum diye devam etmeliyim. Sonra kartonlara raporlar yazmalıyım. Büyüklerin onları anlayabilmelerine yardım etmeliyim. Ruh sağlıklarının bozulup bozulmadığına karar vermeliyim ki, hiçbir çocuğun travmatik durumlardan hasarsız kurtulabileceğine inanmıyorum. Tabi bazan yalan söyleyip kurgusal öyküler uydurmalarına da kızmamayı becermeliyim. Herkes onları bu yaptıklarından dolayı cezalandırmak isterken ben, birer çocuk olduklarını duyumsamalıyım. Nereden yazdım bu yazıyı? Bakın nerelere alıp götürdü kalemimi. Yoğun bir gün. İstanbul'un koynunda uyutamadığı bir sürü çocuğun yaşamsal damarlarına kan göndermeliyim. Güçlendirmeliyim onları hayata karşı. Savaşmalarını kolaylaştırmalıyım yetişkin büyük ellerle. O büyük ellerin onlardan aldıklarını geri veremesem bile, en azından o elleri üzerlerinden çekmeyi başarabilmeliyim...

Beşik sallamış mı ki hiç bir erkek ?

Ben hiç tanık olmadım ama...

Sizin yüreğiniz yüzlerce çocuğun babalığını yapacak kadar düşünceli ben biliyorum ve eminim çocukların geleceği için çoğu babadan daha örnek bir yaşantı sürüyorsunuzdur.Dolayısıyla siz bütün çocukları düşünün diye böylesiniz kabul edin ki ben öyle olduğuna inanıyorum.Hem beşik sallamaktan daha zor değil mi sizinki ...?

Dostlukla

Bazan yanıp kavrulur içim nedensiz. Aslında bilirim nedenini. Bana verilmemiştir çoğalmak hasleti. Uyku mahmurluğumun nedeni hiçbir vakit beşik sallamışlık olamamıştır. İşte bütün bu düşüncelerin kol gezdiği anda belirdi bu yazı. Ah şu çocuklar: Hele de bazıları... Teşekkürler ilginize. Sevgimle.