zaman perilerin gülüşünde yenilgi
eski bir dağ yolu
bahardı
çocuklar vardı
kınalı kıyıları nefesine çeken taze yağmurlar yağardı
hatırla ve kaybet kahkahası
dahası
bu çok göz yaşının
anız tutuşmalarından kalma
otların derin kokusu
onun için yaşardı
gözlerim seni görünce

ben bu işi demin konuştum
üç kişi dikilmiş kolluyorduk ağzımızdan çıkan kelimeleri
aslında tanımı ve tarifi olmayan başka bir duygu
elini çenesine dayayıp dinliyormuş gibi düşünen
o eski zamanlar

bir kaç adım sendeleyip kendini ortaladı
aynı anı bir daha uzattılar saçaklanmış renkli hayatlardan
hangisini tutsak çabuk geçiyordu ölüm
söyleyin bakalım bu acıyı kime giydireceksiniz
zaman tutuşurken ve birikirken
olanlardan kendini sorumlu kılma istikametini
ardına bakınca koca bir hiçlik
denizinde boğulmak gibi
bir kaç kelime daha ilerlersem incinirim

aldırmayın uyuyun uyanın anımsayın devam etsin
bir masalda ellerimiz
hiç uyanmadan aynı anı göğe diken
bir gülümseme yapıştırdık yüzünüze
söyleyin hadi nefes almayan heykelinize
daha da kucaklasın kalbinden geçenleri

aşkın beyaz rengi ne olacak
her şeyi bir kenara koyabilecek takatimiz var
o ağırlığın altında ezilmek de kolay
ama beyaz bir yaprağın bahara ilk dokunduğu anda
bütün sonsuzluğu kapsayan bir duygu peydahladınız
şimdi unutun demek en zoru
yok olmanın değil mi.