Sanki nefret yükledik, rüzgârın kanadına,
Fırtınayla her yana, kin serptik inadına.
Gözyaşıyla doldurduk ak beyaz bulutları,
Hüzün saçıp ıslattık, tozpembe umutları.
Oysa sevgi ekseydik, dünya çiçek açardı,
Elem duymaz bahtımız, acı uzak kaçardı.

Öfke verip dondurduk, yüce karlı dağları,
Viraneye döndürdük, gönül denen bağları.
Hobi sandık kapattık, hayvanları kafese,
Ormanlar hasret kaldı, bir sıcacık nefese.
Hoşgörüden pay alsak, gülerdi gözlerimiz,
Diken olup batmazdı, kırmazdı sözlerimiz.

Nefsimizi semirttik, ruhumuz bize küstü,
Niye sadık dostları, bıraktık hep yüzüstü.
Ürkütünce huzuru, kalplere doldu keder,
Mutluluk kelebekti, kaçırdık yaptık heder.
Bedenimiz manevi, hazlardan kaldı uzak,
Huşu vermeyen hayat, insana oldu tuzak.

Ömür buzdan dağ idi, erittik gaflet yakıp,
Kirpiklere çiğ düştü, döküldü gamla akıp.
Kuruttuk fidanları, meltem sustu dallarda,
Sevecen insanları, dev yaptık masallarda.
Güzellikler yok üzdük, kötülükle başardık,
Bülbül şakıyan yerde, karga öttü şaşırdık.

Yürekler gaddarlaştı, küstürüldü hatırlar,
Şiirlerde duygu yok, tatsız tuzsuz satırlar.
Aşkı hoşlanma sanıp, sevdayı hakir kıldık,
Ahde vefayı kovduk, terk edildik yıkıldık.
Şimdi hasım kendimiz, bize nefsimiz rakip,
Dost bilinen gölgemiz, kuşkuyla eder takip.

Affetseydik koymazdık, gönlümüze şerleri,
Mutluluk yağmuruyla, yıkardık gök yerleri,
Yeryüzünde her canlı, elbet bir şeye yarar,
Bu hikmeti görmedik, öldürdük verdik zarar.
Meğerse yürekleri, mesut kılmak hünermiş,
Eğer harap edersek, orda baykuş tünermiş.








Seyfettin KARAMIZRAK (Entellektüel-41)
_________________________________________

Çok güzel ve anlamlı bir aydın duyarlığı yansıtmış be güzel şiiriniz değerli şair dostum. İşte aydın sorumluluğunu güzel yüreklerinin derinliğinde hisseden aydınlara, şair, yazar çizer duyarlı sanatçılara ihtiyacı var bu toplumun. Aydın sorumluluğunu gerektiği gibi anlayıp ve kapsamlı hissetmediğimizden toplumumuz bu pejmurde durumlara düştü. Olumsuzluklar, mutsuzluklar, en yoğun biçimde yaşanmaya başlandı. Akıl almaz bir toplum yozlaşmasının sonuç ve sebebidir, aydın insanlarımızın cesareti öteleyerek, her şeyi kendi dünyaları ufkunda düşünüp yaşamaya başlamaları. Aydınlık ve çağdaşlıktan uzak insan toplulukları korkunun yarattığı tutsaklığın esiri olurlar. O durumda da ne mutluluktan, ne de özgürlüklerden söz edilir. Oysa; gereken dinamizmi gösterip silknip ayağa kalkmaz, bireyler olarak birbirlerine sarılmazlarsa, insan hak ve hukuklarının da; yine insanların eylem ve ataklarıyla elde edilebileceğini hissetmezlerse, kesinlikle yok olmağa mahkum olurlar.

Bu çalışmanız aydın ve toplum sorumluluğunu yüreğinde sürekli hisseden değerli şair ve sanatçı kimliğinizi harikulade bir duyarlıkla yansıtmış değerli kardeşim. Bu nedenle, beğeniyle okuduğum şiirinizin bütününün defalarca okunması düşüncesiyle tamamını yorumuma aldım.

Yetkin kaleminizi, harika ilhamlarınızı, sevecen insan kişiliğinizi, çokça saygım ve esenlik dileklerimle kutlayıp selamlıyorum, Seyfettin bey kardeşim. Kemal Polat


kempol tarafından 2/20/2014 12:52:47 PM zamanında düzenlenmiştir.