Buluşuyoruz
Koynumuz karanlık
Acemi değil aslında bu mesele de ellerimiz
Ellerimiz biraz da bizden değil aslında
Bildiğimiz en sahici yalanımızdı yaşamak
Aklımızda kuytular
Yakalıyoruz gözlerimizi ele veren ışık tanelerini
Yakalıyoruz ayrı ayrı düşünmeleri ciğerinden
Sarılıyoruz dolambaçlarımıza

Bir insan alıyorum ışığın küçük elinden
Dolduruyorum ruhuma
Anlam katıyorum yaşadığıma
Renk oluyor sonra kattığım yerden yaşanan
Biraz beyaz biraz duru
En çok ta mavi
Bilmiyorsun çünkü
Hürriyetimizdi umudumuzdu meğerse mavi
Ne erkekti o ne dişi

Seni görüyorum sonra
Uzakta
Bir gölge boyundasın
Almışsın gözlerimi parmaklarının arasına
Bulut dolduruyorsun bakışlarıma
Ve başaklar saçılıyor kirpiklerimden avucuna
Bir rüzgar sesleniyor saçımın yapraklarına
Bakıyorum ayaklarımdaki saksı
Camındaki en uzak saksı
Uzakça bir tenhasından sesleniyorum
Kimi kederli kimi neşeli şarkılarla
Aklını almış gözlerim eyvah
Görmüyorsun nerde tenim nerde ayaklarım
Sığamıyoruz bir kez daha aklımızdaki kuytulara
Çiçek olsam ayrı düşer miydim toprağıma
Çiçek olsam saksı girer miydi toprağımla arama
Ve anlıyoruz ki
Yüreğimizde tıpkı ellerimiz gibi
Ölümü doğuruyor bakışlarımızın değdiği tüm çarpıntılara
Kimiz ki biz
Mucizeler doğmuyor fukaralığımızda
Sor hadi o çok güvendiğin aklına
En çok hangimiz öldü ve sonra yeniden öldü
Tenden yangınlarda
Aşk yangınsa eğer
Ve aşık yanıyorsa
Yaşam doğar mı dokundukça
Bulut doldurduğun bakışlarımdan

Saadet YILDIRIM