Ne dayanaktır ana
Ne umut
Ve bu gün ,şimdi o sabır dedğin
Yağsız bir urgandır nefese can veren kalkımlarda
Sıktıkça sıkar
Ölmemek için yaratılmaya çalışırsın
Bilirsin artık azalan yarın varsayımlarında

İlk defa mı tadıyorum ey ömrüm
Neden bu kadar kanıyor sesim
Yarım kaldım selamlarda
Yarımdım tutunmaya yeminlendiğim hatırsızlıkta

Ne güzel demiş
Bilmem kim demiş
Dışı seni yakar
Çoktan yandım içinin yangınlarında

Bir uyku dolanır
Gözlerime varamayan bilincimin kendini aldatışlarında
Bir özlem içtenliğe dair
Rivayet ola anca

Yandım
Yandım uzakların maviden yeşile dolanan sahte kahkahalarında
Ölmeye ahdeder mi insan
Düşüp sözlerin bıçağından kan tutan aklına
Hele
Dolunayda
Öldü nice ruh bahar önü
Bir hanımelinin ayartıcılığında

Sayıp sayıp günleri
Asıyorum gönlümün bulutlarına
Hadi diyorum dayansana
Bir çocuk el ediyor
Gözleri dünya
Yüreği güneş
Tam göbek bağımdan

Biliyor musun seni senden bile çok severdim
Azıcık dokunsaydın ellerimin kıvrımına
Ama
Gözler uğramıyor buralara
Akşam rüzgarlarının sert dokunuşlarında
Savruluyor sahipsiz
Ölümlere yatmış bakışlar
Görmeye değil bakmaya

Korkuyorum anlasana

Korkuyorum artık acıdan
Korkuyorum insanın insana yaşattığından
Uğramayın limanlarıma ey kuşlar
Kanatlarınızı çırpamazsınız bu gri suların alnında
Uğramayın çiçekler toprağıma
Bitemezsiniz,varamazsınız yarına

Kırıldım
Çok kırgınım
Kendime önce
Niye bu kadar çok sevdim diye
Sonra sana

Neden uğradınız kıyılarımın düşten kalmış sevdalarına

Saadet YILDIRIM