İKİ UMUT

Yakışıyor gözlerimiz gri yüzlü hüzünlere
Yağmur bu kez
Bu kez içimizde
Gök boşalıyor içimizle birlikte
Mayıs vardı halbuki
En çok eylülü sevdik nedense

Usul usul karışıyor damlalar birbirine
Kulaklarımızda ezgiler eskitiyoruz
Son kez
Hiç karışmıyoruz birbirimize

Gözlerimizin karşılaştığı yerden
Onca gürültünün içinde
Ayrı düşüyoruz hüznün göğsüne
Halbuki bir çığlığı büyütmekti ilk düşümüz
Selamsız kaldı su başında
Yine bir iğde
Bir harmanız kendi tarihimize
Yazılıp çiziliyoruz her seferinde yine aynı hikayeyle
Kanıt oluyoruz aşk ölümlerine

Ardında kalan yıkım
Peki aşk niye
Toprak diriliyor oysa her çürüttüğünde

İki çocuk
İki yol
İki umut
İri kocaman parçalar düşüyor yokluğun sinesine


Saadet YILDIRIM


Güzel bir anlatımdı şiir yolunda başarılar dilerim.Yunus diyarından selamlar.

Kutluyorum bu tebrik edilesi, tebrik edilmezse haksızlık yapılası şiirinizi.
Şiir ilk cümlesiyle baştan kalbimi çaldı zaten. Bazı gözlere gri yüzlü hüzünler ne de çok yakışıyor hakikaten...
Hem hafife alıp yerde sürüklemeden hem de aşırı abartmadan hüznü yaşayabilmek, onun hakkını vermek, herkesin harcı değildir.