düşer birazdan çıplak yağmur
kent usul usul susarak
alır içeriye kalabalığını
koynu boşalan sokaklar
yavaştan ağır bir uykuya dalar
sonra ben gelirim
şair sandığın zavallı şiirlerin gezgini





...



pencere buğulu mektuplar gönderdiğim
o uzak argolu şehrin kaçak yalnızlığı cebimde
ağır çekim adımlayarak kaldırımların göğsünü
geliyorum paltomun içine saklanacağın vakte
ve zemheri zaman hızla akıyor gökten yere
saçlarımdan süzülerek boynuma dokunuyor
şehrinin yağmuru
kimselerin olmadığı yolların tekilin de
gülümseyerek dudaklarımdan içiyorum damlalarını
ağır bir adamım
kokuna gözlerimi yumacağım ana özlemle acıyorum



...



yüzümün ilerisi
yüreğimin düşlerinde saklı kadın
bitmeyen aklımın asabiyeti
bir bir uyanıyor edepsizce
şarkı söylesem
susturuyor beni içimin titremesi
hiç tanımadığım teni koca bir gemi
sırtımın tam orta yerinden geçiyor
ıslandıkça zatürreye yakın ruhum
getirdiği utangaç aşkı koyuveriyor
tamda yaklaştığım anda kapıya
elimde parmaklarıma dikenleriyle geçen gül
ve korkuluktan beter kıpırtısız soluğum
içeriden gelen müzik sesi yabancı değil
sanki yığılıp kalacak gibi bedenim
kaçıp gidecek aklım
ve çırılçıplak kalacak ruhum




....





yavaşça acıtıyorum kapıyı
sıradan tüm hayatımın avlusunda biriktirerek özlemi
ardından çıkan hüzün ve dağınık şarap düşüyor gözlerime
ve bir anda paltomun yaz gecesine sığınıyor
unutkanlıklar sıralı zamana dolu bir merhabayla
kavuşmanın cümle cümle sevdası tutuyor kenti
artık gerisi aşk içi benzetmeler vakti
ve ruhlar tutuşuyor
hiçbir hükme değmeden kapanıyor kapı



.....




yüzyıldır beklemiş gibiyim seni